កាលពីថ្ងៃអង្គារសប្តាហ៍នេះ អ្នកសារព័ត៌មានយ៉ាងហោចណាស់ពីររូបដែលកំពុងយកព័ត៌មានត្រូវបានកម្លាំងសមត្ថកិច្ចប្រើដំបងវាយដំដូចសត្វ នៅក្នុងអំឡុងពេលសមត្ថកិច្ចបង្រ្កាបក្រុមបាតុករ នៅមុខក្រសួង ព័ត៌មាន។
នេះមិនមែនជាករណីលើកទីមួយនោះទេដែលអ្នកសារព័ត៌មានបានរងការវាយប្រហារនិងការប្រមាថពីសំណាក់កម្លាំងប្រដាប់អាវុធ បង្រ្កាបបាតុកម្ម និងក្រុមបាតុករដែលគាំទ្រគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ។ ដោយសំអាងថា អ្នកសារព័ត៌មានខ្លះ បានគាំទ្រគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ក្រុមបាតុករ ដែលគាំទ្រគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ មិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកសារព័ត៌មានទាំងនោះចូលយកព័ត៌មានឡើយ ហើយពេលខ្លះបានស្រែកជេរប្រមាថ និងវាយដំឲ្យរងរបួសទៀតផង។ ចំណែកឯកម្លាំងសមត្ថកិច្ចមកពីក្រសួង ការពារ ជាតិរបស់លោកឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី ទៀ បាញ់ និងមកពីអគ្គស្នងការនគរបាលជាតិនៃក្រសួង មហាផ្ទៃ របស់លោកឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី ស ខេង ក៏បានប្រើទាំងកម្លាំងបាយ និង អាវុធ វាយប្រហារមកលើអ្នកសារព័ត៌មានដែលកំពុងបំពេញភារកិច្ចដែរ។
កាលពីថ្ងៃ ទី១៥ខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៣កន្លងមកនេះ លី បេឡា និស្សិតសារព័ត៌មាននៅដេប៉ាតឺម៉ង់ប្រព័ន្ធផ្សព្ធផ្សាយនិងសារគមនាគមន៍នៃសាកលវិទ្យាល័យ ភូមិន្ទភ្នំពេញ និងជាអ្នកយកព័ត៌មាន របស់សារព័ត៌មាន យុវវ័យថ្មី ត្រូវបានកម្លាំងសមត្ថកិច្ចប្រើកាំភ្លើងបង្រ្កាបបាតុកម្មបាញ់ចំ បញ្ឆិតក្បាលឲ្យរងរបួសមធ្យម ខណៈដែលលោកបានចុះយកព័ត៌មាននៅផ្តុំស្ពានអាកាសក្បាលថ្នល់ពេលកំពុងមានបាតុកម្ម។
បើទោះជាមានព្រះរាជប្រកាសពីព្រះមហាក្សត្រ នរោត្តម សីហមុនី និងសម្តេចម៉ែ ជាសាធារណៈថា អ្នករងរបួសទាំងអស់ប្រមាណ ១៥នាក់នៅយប់ថ្ងៃ ទី១៥ខែ វិច្ឆិកា នោះនឹងទទួលបានព្រះរាជអំណោយជាប្រាក់សរុបចំនួន ១០០០ដុល្លារក៏ដោយក៏ លី បេឡា មិនដែលបានទទួលមួយសេនឡើយ។ លី បេឡា បាននិយាយថា ខ្លួនមិនចង់បានលុយនោះទេ គឺគ្រាន់តែឆ្ងល់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះរាជប្រកាសរបស់ព្រះមហាក្សត្រនិងសម្តេចម៉ែមិនបានក្លាយជាការពិត សម្រាប់រូបលោក បើទោះជាលោកបានដាក់ឯកសារភ័ស្តុតាងទៅព្រះរាជខុទ្ទកាល័យព្រះ មហាក្សត្យថា ខ្លួនពិតជាបានរងរបួសដោយសារបាញ់ប្រហារនាយប់ថ្ងៃនោះក៏ដោយ។
រឿងព្រះរាជអំណោយ និងអំណោយ គឺជារឿងសំខាន់ហើយ តែរឿងដ៏អគតិបំផុតគឺអំពើអសីលធម៌ដែលមិនអាចទទួលយកបាន គ្មានវិជ្ជាជីវៈ និងគ្មានការយល់ដឹងជាសកលរបស់កម្លាំងសមត្ថកិច្ច និងក្រុមបាតុករពីតួនាទីដ៏ចម្បងនៅក្នុងសង្គមរបស់អ្នកសារព័ត៌មាន។
ការប្រើកម្លាំងបាយនិងអាវុធវាយប្រហារមកលើអ្នកសារព័ត៌មានជាអំពើដ៏កំសាក ហើយមានតែមនុស្សអាក្រក់ ចោលម្សៀត លួចជាតិ និងប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ៗនៅក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋនិងមិនមែនរដ្ឋ និងក្នុងសង្គមនោះទេ ដែលស្អប់អ្នកសារព័ត៌មាន ព្រោះអ្នកសារព័ត៌មានតែងតែលើកឡើងពីចំណុចអាក្រក់ៗរបស់ពួកគេដែលនាំឲ្យមានការរំខានដល់ការប្រព្រឹត្តអំពើពុករលួយរបស់ពួកគេនៅក្នុងអំណាចនិងតួនាទីដែលពួកគេកំពុងមាន។
តួនាទីរបស់អ្នកសារព័ត៌មាន បើទោះជាអ្នកខ្លះ មាននិន្នាការនយោបាយផ្សេងៗគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមានភារៈនាំសារទៅវិញទៅមករវាងពលរដ្ឋនិងថ្នាក់ដឹកនាំប្រទេស។ ប្រសិនបើបុគ្គលណាម្នាក់គិតថា ស្ថាប័នព័ត៌មានកាសែត វិទ្យុ និងទូរទស្សន៍ណាដែលមិនមានគោលនយោបាយដូចខ្លួនទេ នោះខ្លួនមិនចាំបាច់អាន ស្តាប់ និងទស្សនាព័ត៌មានរបស់ស្ថាប័ននោះឡើយ។
ការផ្តល់តម្លៃឲ្យស្ថាប័នព័ត៌មានមួយគឺមិនមែនស្ថិតលើការវាយអ្នកសារព័ត៌មាននិង បង្ខំឲ្យពួកគេផ្សាយព័ត៌មានល្អៗរបស់ខ្លួននោះទេ តែការផ្តល់តម្លៃតាមរយៈការអាន ការស្តាប់ និងការទស្សនារបស់ខ្លួន។ បើបុគ្គលណាម្នាក់ ឬក្រុមណាមួយមិនពេញចិត្តស្ថាប័នព័ត៌មានមួយ នោះខ្លួនមិនចាំបាច់ត្រូវការព័ត៌មានពីស្ថាប័ននោះឡើយ ព្រោះនេះជាទីផ្សារសេរី ដែលជាជម្រើសរបស់មនុស្សនៅក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ ដែលមានអ្នកគាំទ្រ អ្នកប្រឆាំង និងអ្នកនៅកណ្តាល។
កន្លងមកដោយសារតែអ្នកសារព័ត៌មានទូរទស្សន៍ជាតិកម្ពុជាត្រូវបានក្រុមបាតុករវាយធ្វើបាបក្នុងពេលយកព័ត៌មានបាតុកម្ម ទើបលោក ខៀវ កាញារីទ្ធ រដ្ឋមន្រ្តីក្រសួង ព័ត៌មាន ឈប់ឲ្យអ្នកយកព័ត៌មានទូរទស្សន៍ជាតិកម្ពុជាទៅយកព័ត៌មានក្នុងពេលបាតុកម្មរបស់គណបក្សប្រឆាំង។
នៅ ប៉ុន្មានខែចុងក្រោយនេះ អ្នកសារព័ត៌មានទាំងខ្មែរនិងបរទេសត្រូវបានរងរបួសដោយការបាញ់ នឹងកាំភ្លើង ការបាញ់នឹងចម្ពាមជាមួយគ្រាប់ឃ្លីនិងគ្រាប់ដែក ការវាយនឹងដំបងឆក់ ដំបងជ័រតាន់ និងការគប់ដុំថ្ម ព្រមទាំងការវាយតប់ទាត់ធាក់ដែលជាអំពើដ៏កំសាកថោកទាប មិនមានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរនៅក្នុងសង្គមស៊ីវិល័យនៃសម័យកាលបច្ចេកវិទ្យាដ៏នើបនេះ។
ជាទូទៅសារព័ត៌មាន ទោះតិចឬច្រើន ឬមានគោលនយោបាយផ្សេងៗគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានចូលរួមចំណែកមិនតិចទេក្នុងការជួយអប់រំ និងការពារយុត្តិធម៌សង្គម ជួយកាត់បន្ថយអំពើអវិជ្ជមាននានាដែលបង្កដោយមន្រ្តីថ្នាក់ជាតិនិង ក្រោមជាតិដើម្បីឲ្យសង្គមបានរីកចម្រើន មានប្រជាធិបតេយ្យ គោរពសិទ្ធិមនុស្ស លើកស្ទួយសិទ្ធិនិងតួនាទីស្រ្តី កុមារ និងផ្តល់ឱកាសឲ្យយុវជនក្នុងការជួយប្រទេសជាតិ និងធ្វើឲ្យពលរដ្ឋទាំងអស់ទទួលបានសេវាអប់រំសេវាសុខភាព និងសេវាសង្គមផ្សេងៗទៀតបានស្មើៗគ្នាប្រកបដោយយុត្តិធម៌ មានតម្លាភាព និងការទទួលខុសត្រូវពីសំណាក់អ្នកផ្តល់សេវាទាំងស្ថាប័នរដ្ឋនិងមិនមែនរដ្ឋ។
ជាការពិត អ្នកអនុវត្តការងារទាំងប្រដាប់អាវុធនិងស៊ីវិលគឺទទួលបញ្ជាពីថ្នាក់ លើរបស់ខ្លួន គឺថា បើមិនមានបញ្ជាទេ នោះពួកគេមិនហ៊ានធ្វើអ្វីឡើយ ព្រោះពួកគេខ្លាចខុសពីបទបញ្ជា។ ឥឡូវ អ្នកគ្រប់គ្រងស្ថាប័នព័ត៌មានមួយចំនួនបានធ្វើពហិការមិនឲ្យអ្នកយកព័ត៌មានរបស់ខ្លួនចេញទៅយកព័ត៌មានបាតុកម្មទេ ព្រោះថា បើទៅ បើមិនត្រូវថ្មោងពីសំណាក់ក្រុមបាតុករទេ ក៏អាចរងរបួសពីកម្លាំងសមត្ថកិច្ចបង្រ្កាបបាតុកម្មដែរ។ អ្នកគ្រប់គ្រងស្ថាប័នព័ត៌មានទាំងនោះនិយាយថា បើអត់មានព័ត៌មានបាតុកម្មទេ ក៏មានព័ត៌មានសេដ្ឋកិច្ចនិងសង្គមជាច្រើនទៀតយកមកផ្សាយជូនមិត្តអ្នកអាន អ្នកស្តាប់ និងអ្នកទស្សនារបស់ខ្លួនដែរ។
ខ្ញុំពិតជាគាំទ្រដល់ក្លិបអ្នកកាសែតកម្ពុជាដែលបានចេញសេចក្តីថ្លែងការណ៍កាលពីថ្ងៃអង្គារទី ២៨មករា ដែលបានថ្កោលទោសចំពោះ «អ្នកបង្កហេតុវាយដំលើអ្នកសារព័ត៌មាននិងអំពាវនាវដល់ភាគីពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ទាំងអាជ្ញាធរនិងបាតុករ សូមយកចិត្តទុកដាក់ដល់សុវត្ថិភាពអ្នកសារព័ត៌មានក្នុងពេល ដែលពួកគេកំពុងបំពេញបេសកកម្មតាមវិជ្ជាជីវៈ»។
ហេតុនេះ ទាំងលោក ទៀ បាញ់ និងលោក ស ខេង ដោយរួមទាំងលោក ចៅហ្វាយក្រុង ប៉ា សុជាតិវង្ស ផង ត្រូវប្រាប់មន្រ្តីក្រោមឱវាទរបស់ខ្លួនទាំងទាហាន កងរាជអាវុធហត្ថ និងនគរបាល ព្រមទាំងក្រុមសន្តិសុខឯកណ្ឋានស៊ីវិលពាក់មួកម៉ូតូសុវត្ថិភាព មិនត្រូវប៉ះពាល់អ្នកសារព័ត៌មានដែលកំពុងបំពេញភារកិច្ចយកព័ត៌មានឡើយ។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា អាចធ្លាក់ចុះក៏ដោយសារតែទង្វើអសីលធម៌ គ្មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងគ្មានការទទួលខុសត្រូវមកលើអ្នកសារព័ត៌មានបែបនេះដែរ។ ម្យ៉ាងទៀត មេដឹកនាំបាតុកម្មទាំងអស់ ក៏ត្រូវប្រាប់សមាជិកនិងអ្នកគាំទ្ររបស់ខ្លួន មិនត្រូវជេរប្រមាថ និងវាយធ្វើបាបអ្នកសារព័ត៌មាននោះទេ បើមិនដូច្នោះទេ ប្រជាប្រិយរបស់លោកក៏ដាំក្បាលចុះដែរ៕
